Αξιολόγηση:
ένα βήμα πιο κοντά στην εφαρμογή του Νόμου Πλαίσιο
ένα βήμα μακριά από τις διεκδικήσεις μας

Εδώ και κάποιες μέρες μοιράζονται στα αμφιθέατρα στο τέλος των μαθημάτων τα λεγόμενα ερωτηματολόγια «πιστοποίησης ποιότητας», ή όπως έχουν γίνει γνωστά «αξιολόγησης».
Όλοι τα έχουμε δει, οι περισσότεροι τα έχουν συμπληρώσει με το σκεπτικό ότι «Ναι, καιρός ήταν, ήρθε η ώρα να δώσω και εγώ την συμβολή μου στο μάθημα, να το βελτιώσω αξιολογώντας τον καθηγητή, τον τρόπο διδασκαλίας του, τις σημειώσεις του, τον τρόπο που εκείνος με αξιολογεί.» Η έκφραση της γνώμης των φοιτητών για έναν καθηγητή και το μάθημα του είναι ένα θέμα σοβαρό και αξιόλογο. Ακούγεται καλό.. Είναι όμως έτσι ;;
Η αξιολόγηση που μας προσφέρουν τόσο «ανοιχτά» και «χαριστικά» δεν είναι τόσο αθώα όσο μας την παρουσιάζουν. Η εφαρμογή της γίνεται από τους καθηγητές και την συνέλευσή τους, η οποία καθοδηγείται από την πρυτανεία, που με την σειρά της εφαρμόζει αυτά που υποδεικνύουν οι τελευταίες κυβερνήσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ , ώστε να χρηματοδοτηθεί το πανεπιστήμιο από τις εταιρίες και τους όποιους άλλους χρηματοδότες βάσει του 4ετούς αναπτυξιακού προγραμματισμού σύμφωνα με της επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που της έχει επιβληθεί από τον Νόμο-Πλαίσιο. Συμπέρασμα;;

Η αξιολόγηση είναι το μέσο τους για να πάρει λεφτά το πανεπιστημιακό ίδρυμα από εταιρίες, αν και εφόσον αυτές κρίνουν ότι αυτό καλύπτει τις ανάγκες τους σε θέσεις εργασίας που απαιτούνται ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα τους για επίτευξη κέρδους..

Ο νόμος-πλαίσιο συνδυάζοντας την αξιολόγηση, τις πιστωτικές μονάδες σε κάθε μάθημα, που ανάλογα με τις προθέσεις καθηγητών και συμβουλίων θα αλλάζουν, άρα θα αλλάζει και η ισχύς του πτυχίου μετά από κάθε μία τέτοια αλλαγή, την αλλαγή προγράμματος σπουδών όπως κάθε φορά απαιτεί η αγορά εργασίας και οι ανάγκες των χρηματοδοτών μας, και άλλα πολλά μέτρα του έχει έναν και μοναδικό στόχο..
Να προβάλλει την ατομικότητα ως τον μοναδικό δρόμο και να καταστήσει όσο το δυνατόν πιο ανίσχυρα τα πτυχία μας και άρα πιο ευάλωτη τη θέση μας ως εργαζόμενοι.
Απέναντι σε αυτά που μας προβάλλουν, την ατομικότητα και το προσωπικό συμφέρον πρέπει να αντιτάξουμε την συζήτηση, την συλλογική ανάδραση και την πράξη μέσα στο τμήμα μας και τον σύλλογο μας. Γιατί η αξιολόγηση μόνο έτσι θα πρέπει να νοείται, ως μία γόνιμη κριτική, ως ένα θέμα συζήτησης και συλλογικής λήψης αποφάσεων από εμάς, τους ίδιους τους φοιτητές.
Συζήτηση σημαίνει συνέλευση φοιτητών του τμήματος.
Ανάδραση σημαίνει ανταλλαγή απόψεων και αναφορά σε στοιχεία, παρατηρήσεις που ο καθένας έχει να προσφέρει. Άρα και συνολικότερη και ορθότερη προσέγγιση του θέματος, αφού αλλιώς είναι να συμπληρώνεις κρυφά και ατομικά τετραγωνάκια και αλλιώς να εκθέτεις και να επιχειρηματολογείς, να συμφωνείς ή διαφωνείς, να διαμορφώνεις προτάσεις και απόψεις με τους συμφοιτητές σου.
Πράξη σημαίνει ότι η γνώμη μας δεν μένει γραμμένη σε ένα ερωτηματολόγιο, αλλά προβάλλεται και γίνεται πρόταση προς εφαρμογή. Η απόφαση της συνέλευσης για προβληματική διδασκαλία σε κάποιο μάθημα, για δύσκολες εργασίες μη απαλλακτικές με εξίσου δύσκολη εξέταση, για ελλιπείς σημειώσεις, για καθυστέρηση βιβλίων αλλά ακόμα και για ικανοποιητικό και ενδιαφέρον μάθημα μπορούν να μας οδηγήσουν σε αντίστοιχες δράσεις.. Μαζική παράσταση στον καθηγητή, κείμενο για ανάδειξη των προβλημάτων ή ακόμα και προτάσεις για εξέλιξη και βελτίωση του μαθήματος.
Ας μην αποπροσανατολιζόμαστε κοιτάζοντας ξεχωριστά το κάθε κομμάτι του Νόμου-πλαίσιο. Στο σύνολο του έχει σαν στόχο την εξατομίκευσή μας και την διάσπαση των πτυχίων και των δικαιωμάτων μας.
• Δεν συμμετέχουμε στην αξιολόγηση
• Απαντάμε με συλλογικούς αγώνες και τη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων.