Μπαίνεις για μαλλί και βγαίνεις «κουρεμένος»

Θρίλερ, οριακές καταστάσεις και ολονύκτιες διαβουλεύσεις το κλίμα του τελευταίου Eurogroup. Κούρεμα των καταθέσεων, άνω των 100.000 ευρώ, κάπου ανάμεσα σε 30-40% το «σοφό» αποτέλεσμά του. Αμήχανα, ο πρόεδρος της Κύπρου, Νίκος Αναστασιάδης, σπεύδει σε διάγγελμα απολογίας στον κυπριακό λαό, έχοντας μάλλον μελετήσει πρώτα καλά τον Σαμαρά, αφού τα λόγια του σχεδόν ίδια με τον δικό μας «δεινό» διαπραγματευτή. Πέρα όμως απ’ το κούρεμα, μέτρα και μνημόνια, φαίνεται να απειλούν το άμεσο μέλλον της Κύπρου και την καθημερινότητα του κυπριακού λαού.

Μα πώς; Πριν δύο χρόνια η Κύπρος φάνταζε οικονομικός παράδεισος και με μια οικονομία να μην ασθμαίνει όπως άλλες ευρωπαϊκές. Πριν λίγο διάστημα ήταν που επέλεγε την «ασφάλεια» και την «σταθερότητα» του ευρώ. Και όμως η συμμετοχή της Κύπρου στο ενιαίο νόμισμα αποδεικνύει περίτρανα ότι το ευρώ μάλλον δεν προσφέρει όσα «υπόσχεται».

Εντός συνόρων, η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα. Βαδίζει αργά αλλά σταθερά στην «ανάπτυξη». Και εντάξει, αν προκύψει καμιά «μαύρη τρύπα» στον προϋπολογισμό, αν τα μέτρα δεν βγαίνουν ή δεν αποδίδουν όσο θα έπρεπε, θα πάρουμε κι άλλα. Αναγκαία θα τα πουν. Και όλα αυτά για να παραμείνουμε στην «ευρωπαϊκή οικογένεια της μαμάς Μέρκελ», φτωχός νότιος συγγενής.

Είναι πια ξεκάθαρο. Η διαπραγμάτευση στο Eurogroup και στις τηλεδιασκέψεις μοιάζει σαν ανέκδοτο. Όχι γιατί ότι και να αποφασίσουν, τα νούμερα δεν θα βγαίνουν και θα οδηγούμαστε σε νέα σκληρότερα μέτρα. Αλλά γιατί οι λαοί είναι καταδικασμένοι σε ισόβια συγγένεια με μια οικογένεια που τους… «κουρεύει». Τους κουρεύει δουλειά, δικαιώματα, μέλλον, αξιοπρέπεια.

Ως γενιά καταδικαζόμαστε στην ανεργία και την μετανάστευση. Στα σύμφωνα πρώτης απασχόλησης των 400 ευρώ, στη μαύρη εργασία. Σε σπουδές απ’ την τσέπη μας, σε πτυχία χωρίς αξία.

Κάποιοι σφυρίζουν και πάλι αδιάφορα. Για τα παραπάνω δεν αρθρώνεται κουβέντα. Απλά φιμώνεται ένας σύλλογος γιατί «δεν υπάρχει λόγος» για συζήτηση και δράση. Η αυτοδυναμία να μην σπάσει και ας μας «κουρεύουν». Ο κύριος Κωσταντινίδης, πρόεδρος του Συμβουλίου, ενημέρωσε την ακαδημαϊκή κοινότητα για την…υποχρηματοδότηση και ότι «και καινουργια εργαστήρια ή αίθουσες  να μην έχουμε σημασία έχει οι άνθρωποι να χαμογελάνε μέσα σε αυτά που έχουνε τώρα». Αλλά τι σημασία έχει να βλέπουμε σαν δεδομένο πια την έλλειψη υποδομών( ειδικά με τα τμήματα που έρχονται λόγω «Αθηνάς») και την υποχρηματοδότηση; Ας γίνουμε πιο ρομαντικοί όπως ο Κωσταντινίδης και ας σωπάσουμε.

Ας ξεσυνηθίσουμε!

Μονόδρομοι δεν υπάρχουν. Ως Α.Ε.Π. – Ε.Α.Α.Κ. θεωρούμε ότι όλοι ως φοιτητές, που μας απασχολούν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο  οι εξελίξεις εντός και εκτός πανεπιστημίου, πρέπει να εκφραζόμαστε. Να καταπιαστούμε με το ζήτημα της προοπτικής μας. Να έχουμε σύμμαχο και εκφραστή των αναζητήσεων μας το σύλλογο στον οποίο ανήκουμε όλοι. Ας μην αφήνουμε σε κανέναν να κάνει τη δική μας δυνατή φωνή…αδιάφορο σφύριγμα. Υπάρχει και αυτός ο δρόμος. Και ίσως είναι ο μόνος. Ο μόνος νικηφόρος τουλάχιστον.

Α.Ε.Π.

Ε.Α.Α.Κ.