Η ώρα της κρίσης έφτασε!

Και όπου κρίση δεν νοείται η οικονομική. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Λίγο οι επισκέψεις στην Κίνα, λίγο η «γιγαντιαία προσπάθεια καταπολέμησης της ανεργίας», λίγο οι επενδυτές, λίγο οι ιδιωτικοποιήσεις και να το φως στο τούνελ. Και αν δεν το βλέπουμε όλοι, και αν δεν αισιοδοξούμε ακόμη οι περισσότεροι, κι αν τα τσιράκια  της κυβέρνησης –ΜΜΕ-  δεν καταφέρουν να μας πείσουν για την βέβαιη επερχόμενη ανάπτυξη, υπάρχει κι άλλη δοκιμασμένη συνταγή. Λίγος φόβος χρειάζεται –άντε και καμιά επιστράτευση- και θα συμμορφωθούμε όλοι στην τάξη.

O λόγος, όμως, για την «πραγματική ώρα της κρίσης»-την εξεταστική! Άγχος, βιασύνη, διάβασμα αντικαθιστούν την όποια διαφορετική καθημερινότητα του προηγούμενου διαστήματος. Το ανταγωνιστικό κλίμα τροφοδοτούν (αλλά και τροφοδοτούνται από αυτό) με τη σειρά τους παρατάξεις. Με «δικές» τους πάντα σημειώσεις στρέφουν το συμφοιτητή τους στο ατομικό κυνήγι του βαθμού προετοιμάζοντάς τον έτσι για την άγρια αγορά εργασίας που αν δεν πατήσεις στον άλλο δεν επιβιώνεις. Τη στιγμή μάλιστα που όλοι μας πιεζόμαστε οικονομικά να «τελειώσουμε νωρίς», το κλίμα αυτό σε συνδυασμό και με την διάρκεια των εξεταστικών-express οδηγούν σταθερά  στην εντατικοποίησή μας, κάνοντας αυτόματα όσους ζητούν ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών να φαντάζουν εκτός πραγματικότητας τεμπέληδες.

Απέναντι όμως στο κοντόφθαλμο και κούφιο   ανταγωνισμό και ατομικισμό θα ήταν προτιμότερο – και μάλλον αποτελεσματικότερο- ένα κλίμα αλληλοβοήθειας, έμπρακτης αλληλεγγύης και ομαδικού διαβάσματος. Σε μια εποχή μάλιστα που οτιδήποτε συλλογικό τείνει να θεωρείται ανώφελο, η αντιμετώπιση της εξεταστικής υπό το πρίσμα αυτό θα την έκανε σίγουρα πιο ανθρώπινη για όλους μας.  Μοναδικός χαμένος της υπόθεσης θα ήταν οι παρατάξεις που στηρίζουν άλλωστε τη ύπαρξη και διαιώνισή τους στην λογική των πελατειακών σχέσεων και του «πάρε-δώσε».  Είναι σημαντικό να μη ξεχνάμε ότι η εξασφάλιση των όρων σπουδών μας είναι ένα πρώτο βήμα σε σχέση με αυτά που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε το επόμενο διάστημα.

Και είναι μάχες αυτές που πρέπει να δώσουμε. Όχι αστεία σαν τα τωρινά («μάχη να περάσω το μάθημα, να μάθω τα sos, να πάρω βαθμό»). Μάχες κρίσιμες αν σκεφτούμε ότι ο διπλανός μας στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου που διαβάζει ένα από τα τελευταία μαθήματα για το πτυχίο του, μπορεί να ‘ναι σε αυτό το 64% των νέων ανέργων από Σεπτέμβρη. Αν σκεφτούμε ότι κάποιοι εδώ γύρω θα ακούσουν σε λίγους μήνες ότι δεν έχουν σπίτι για να συνεχίσουν τις σπουδές τους επειδή «έτσι προβλέπει ο νέος κανονισμός για τις εστίες». Αν σκεφτούμε ότι τα βιβλία που τώρα κρατάμε, θα είναι ζητούμενο αν θα τα ‘χουμε σε κάνα-δύο εξάμηνα.

 Η ώρα της κρίσης έφτασε όντως. Για μια ανθρώπινη εξεταστική με ανιδιοτελή αλληλοβοήθεια και με τη σκέψη πάντα ότι πέρα από αυτήν, πρέπει να κάνουμε ανθρώπινη και αξιοπρεπή την ίδια τη ζωή μας.

Αριστερή Ενωτική Παρέμβαση

Ε.Α.Α.Κ.