Περί διαγραφών… Μύθοι και αλήθειες

  
Η κατάσταση στην νεολαία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Η ανεργία έχει φτάσει πλέον στο 62% και το μέλλον είναι αβέβαιο για την πλειονότητα των νέων. Το πανεπιστήμιο βρίσκεται σε μια διαλυτική κατάσταση. Από την μία η υποχρηματοδότηση φέρνει τα ιδρύματα σε σημείο να μην μπορούν να λειτουργήσουν (π.χ. αδυναμία έναρξης του εξαμήνου σε κάποια ΤΕΙ), ενώ από την άλλη προωθείται όλο και πιο πολύ η διάλυση των πτυχίων χειροτερεύοντας έτσι ακόμη περισσότερο την προοπτική της γενιάς μας.

ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ


Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι οι αλλαγές που προωθούνται θα σκόπευαν στη βελτίωση της κατάστασης, εν τέλει προσπαθούν να επιλύσουν ανύπαρκτα προβλήματα. Έτσι ανακοινώνεται με περίσσια  ευχαρίστηση από το Υπουργείο Παιδείας ότι θα προχωρήσουν επιτέλους (!) οι περιβόητες διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών. Ως αιώνιοι νοούνται (με τον νόμο της Διαμαντοπούλου) όσοι φοιτητές ξεπεράσουν τα ν+2  έτη φοίτησης.

ΟΙ ΜΥΘΟΙ…

Από τα πιο γνωστά και προβεβλημένα επιχειρήματα υπέρ των διαγραφών είναι το χρηματικό κόστος. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη οι αιώνιοι φοιτητές πρέπει να διαγράφονται γιατί κοστίζουν στο πανεπιστήμιο! Στην πραγματικότητα όμως αυτό που κρύβουν οι υπέρμαχοι αυτής της άποψης (που εκφράζεται με μεγάλο στόμφο από τα ΜΜΕ) είναι ότι το μόνο κόστος που παράγουν οι αιώνιοι είναι μια κόλλα αναφοράς στην εξεταστική αφού ούτως ή άλλως οι φοιτητικές παροχές (πάσο, στέγαση, σίτιση, συγγράμματα) σταματούν στα ν+2 χρόνια.

Ένα επιχείρημα που φαίνεται να κυριαρχεί πλέον είναι αυτό της υποβάθμισης των σχολών. Ότι δηλαδή η ύπαρξη μεγάλου αριθμού αιώνιων φοιτητών πλήττει την αξιοπιστία των σχολών καθώς αυτές γεμίζουν με «τεμπέληδες» που  δεν ενδιαφέρονται για την σχολή τους. Βέβαια συχνά δεν αναφέρεται το γεγονός ότι η πραγματική υποβάθμιση των σχολών έρχεται από την υποχρηματοδότηση και την διάσπαση- διάλυση των πτυχίων. Ότι δηλαδή με την Δια Βίου Μάθηση οι σχολές μετατρέπονται σε πάροχους  πιστοποιητικών χωρίς καμιά αξία στην αγορά εργασίας.

…ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ:
ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ.

Την περίοδο της οικονομικής κρίσης όλο και περισσότεροι φοιτητές πιέζονται να τελειώσουν γρήγορα τις σπουδές τους καθώς δεν υπάρχουν λεφτά για να συνεχίσουν να διαμένουν σε άλλη πόλη. Έτσι βρίσκουν τον εαυτό τους σε μια κατάσταση εντατικοποίησης, αναγκασμένοι να ασχολούνται όλο και περισσότερο με τα μαθήματα και να μην έχουν ελεύθερο χρόνο για άλλες δραστηριότητες. Αυτό τείνει να γίνεται συνήθεια και μετά το πανεπιστήμιο αφού οι φοιτητές μέσω αυτής της κατάστασης προετοιμάζονται να γίνουν εντατικοποιημένοι εργαζόμενοι και να αποδέχονται αυξημένα ωράρια εργασίας (απλήρωτα συνήθως) καθώς και χειρότερες εργασιακές συνθήκες.


Οι διαγραφές έρχονται να οξύνουν αυτήν την κατάσταση αφού στην όλη πίεση που νιώθουν οι φοιτητές έρχεται να προστεθεί και η «δαμόκλειος σπάθη» της διαγραφής.
Αν σκεφτεί κανείς ότι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (κομμάτι της οποίας είναι και αυτή η αλλαγή) στοχεύει να δημιουργήσει έναν ευέλικτο, εντατικοποιημένο και πειθήνιο (και δεκτικό εν τέλει σε όλες τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις) εργαζόμενο, τότε μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι ο πραγματικός σκοπός των διαγραφών είναι να συμβάλλουν σε αυτόν τον στόχο.
ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΟΥΝ;

Όπως έχει ανακοινωθεί, η εφαρμογή αυτού του μέτρου θα ξεκινήσει με την εκκαθάριση των λιστών των σχολών από τους λεγόμενους ανενεργούς φοιτητές.


Στην πραγματικότητα βέβαια ακόμη και η υλοποίηση αυτού του μικρού πράγματος μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την διαγραφή ενεργών φοιτητών
. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι στα νομοσχέδια του υπουργείου προβλέπονται διαγραφές σε περίπτωση π.χ. 3 αποτυχιών στην εξέταση ενός μαθήματος (μετά την γνωμοδότηση ειδικής επιτροπής) ή η αποτυχία εγγραφής σε 2 συνεχόμενα εξάμηνα. Δίνεται έτσι η δυνατότητα στο υπουργείο να επιβάλλει οποιοδήποτε κριτήριο θελήσει όπως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η αποτυχία σε συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων ανά εξάμηνο ή έτος! Έτσι απαντιέται και η απορία πολλών γιατί να υπερασπιστούν ένα φοιτητή π.χ. 10ου έτους ώστε να μη διαγραφεί… Στην ουσία θα υπερασπίζεται το δικαίωμα του για να μη διαγραφεί στο ν+2 ή και πιο πριν με τους τρόπους που αναφέρθηκαν. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι σε πολλές περιπτώσεις το αρχικό όριο του ν+2 έχει γίνει ν (!!) όπως για παράδειγμα στα επιτρεπτά χρόνια διαμονής στις εστίες του Πα.Μακ. μαρτυρώντας τον εύκολο τρόπο με τον οποίο οι διαγραφές μπορεί σιγά-σιγά να επεκτείνονται από τους αρχικούς «στόχους»…

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ!


Όλα τα παραπάνω δείχνουν μάλλον ότι οι διαγραφές δημιουργούν περισσότερα προβλήματα παρά λύνουν. Κρίνεται αναγκαίο λοιπόν, η εφαρμογή τους (όποτε και να ξεκινήσει), να βρει τους φοιτητές και τους Φοιτητικούς μας Συλλόγους απέναντι! Ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας οδηγήσει σε λογικές κοινωνικού κανιβαλισμού κάνοντας μας να βλέπουμε στα πρόσωπα των «αιώνιων» τον εύκολο εχθρό μας! Εχθρός μας είναι οι αλλαγές που προωθούνται ενάντια στα συμφέροντα μας και η πολιτική που καταστρέφει το πανεπιστήμιο και την προοπτική μας!



Αριστερή Ενωτική Παρέμβαση – Ε.Α.Α.Κ.

Σχόλια