Να καταργηθούν οι παρατάξεις!!;

Όλοι πάνω-κάτω γνωρίζουμε την πραγματικότητα. Και όλοι έτσι ξέρουμε ότι ο παραπάνω τίτλος αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό τα λεγόμενα πολλών φοιτητών. Ίσως είναι η πιο συχνή φράση μετά την ερώτηση «Πόσα μαθήματα χρωστάς;». Από πού όμως προκύπτει αυτή η απέχθεια; Ή ίσως καλύτερα πως γίνεται να μην προκύψει αυτή η απέχθεια προς τις παρατάξεις;

Μια ιστορία από τη δικιά σου μέρα

Από την πρώτη στιγμή που κάποιος πατάει το πόδι του στο πανεπιστήμιο θα υπάρξουν πολλοί που θα τον αρπάξουν από το χέρι για να τον…βοηθήσουν και τυχαία θα κρατήσουν και τον αριθμό του. Στη συνέχεια υπάρχουν…επισκέψεις στα αμφιθέατρα όχι για κάποια πολιτική παρέμβαση, αλλά για να πούνε «καλημέρα» και να μας κάνουν παρέα, ενώ παράλληλα προωθείται η λογική των κερασμάτων και των εκδρομών. Μέσω του «Συλλόγου» διοργανώνονται τουρνουά ταχυφαγείας όμως σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός πολιτικός διάλογος για ζητήματα καθημερινότητας από την λέσχη μέχρι κάποιο άλλο ζήτημα ,όπως η έλλειψη χώρων. Αποτέλεσμα;; Ο νεότερος φοιτητής που έχει δει Συνέλευση στο ΠΑΜΑΚ είναι 5^ο έτος…

Με αυτό το σκεπτικό, η απέχθεια προς τις παρατάξεις φαίνεται λογική. Από τη μια η έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης σε διαδικασίες Συνελεύσεων, η αξιοποίηση του Συλλόγου ως μαγαζάκι και από την άλλη οι συγκεκριμένες πρακτικές προσέγγισης όπως τις ζούμε καθημερινά οδηγούν σε αυτή την απέχθεια. ΟΜΩΣ καλό θα ήταν να δούμε τα πράγματα πιο συγκεκριμένα.

Μέσα στο πανεπιστήμιο, είτε θέλουμε να το τραγικοποιήσουμε είτε όχι υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα που μπορεί να μην τα αντιλαμβάνονται όλοι οι φοιτητές εν τέλει ως «πολιτικά» αλλά σίγουρα μας αφορούν όλους. Η υποχρηματοδότηση της φοιτητικής μέριμνας, το χωροταξικό, οι διατάξεις του νέου οργανισμού περί ποινών αν δεν δώσουμε μάθημα που δηλώσαμε και περί security, τα επιμέρους ζητήματα τμημάτων με χαρακτηριστικό την εισαγωγή μαθημάτων-αλυσίδων στο Οικονομικό. Και αν γι’ αυτά κάποιος θα βρει μια δικαιολογία για το κομμάτι των πτυχίων και της κατοχύρωσης που δίνει αυτό στην αγορά εργασίας, για την προοπτική εν τέλει μετά το πανεπιστήμιο οι δικαιολογίες για να συνεχίζουμε να είμαστε θεατές λιγοστεύουν…

Όλα έχουν επομένως ένα όνομα. Οι πρακτικές φακελώματος, τα κεράσματα και τα αστεία πιστοποιητικά παρακολούθησης εκδηλώσεων, η αντιδημοκρατική λειτουργία του Συλλόγου. Είναι πρακτικές της ΔΑΠ. Όνομα επίσης έχει η αδράνεια, το να μη παίρνεις θέση στα δύσκολα, το να σαι λίγο με τον κλέφτη και λίγο με το νοικοκύρη, το να μη έρχεσαι στις προσπάθειες για Συνελεύσεις ενώ το διακηρύσσεις. Είναι οι πρακτικές της ΠΑΣΠ. Των παρατάξεων που όσο και αν το ξορκίζουν αποτελούν τις παρατάξεις των κομμάτων(ΝΔ, ΠΑΣΟΚ)που δημιούργησαν επί δεκαετίες αυτά που τώρα όλοι λουζόμαστε. Από την άλλη όμως υπάρχει και η προσπάθεια αναχαίτισης της παραπάνω κατάστασης μέσω μιας πιο δημοκρατικής λειτουργίας του Συλλόγου με ενημέρωση για τα ζητήματα που προκύπτουν και με προσπάθεια για διεξαγωγή Γενικών Συνελεύσεων. Υπάρχει και η κατεύθυνση που μπορεί να βλέπει τις δυνατότητες τις περιόδου και να μιλά για αναγκαιότητα για κατοχύρωση θέσεων για ένα δημόσιο, πιο δωρεάν και πιο δημοκρατικό πανεπιστήμιο.

Για μας όλα έχουν όνομα, και αν και διαφωνούμε με πολλά από όσα λέγονται από ΔΑΠ και ΠΑΣΠ  θέλουμε να υπάρχει υγιής πολιτική αντιπαράθεση αλλά να υπάρχει. Θέλουμε ο Σύλλογος να υπάρχει ως κάτι που ο φοιτητής απευθύνεται για να συζητήσει, για να βρούμε ή να διεκδικήσουμε μια λύση σε ένα πρόβλημα. Είμαστε υπέρ της συμμετοχής  όλων σε αυτή τη διαδικασία, γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει κάτι. Ίσως με αυτόν τον τρόπο και η έκφραση των διάφορων πολιτικών σχεδίων από παρατάξεις και ανεξάρτητα σχήματα να είναι προωθητική.

Μπορεί εν τέλει να μην συμφωνούμε με τον τίτλο, λόγια που θα λεχθούν περισσότερο τις επόμενες εβδομάδες ενόψει των φοιτητικών εκλογών στις 13 Μαΐου. Ωστόσο θέλουμε και παλεύουμε αυτή η τσουβαλιασμένη απαξίωση να γίνει πολιτική καταδίκη των κυρίαρχων παρατάξεων που έχουν εκφυλλίσει κάθε έννοια Συλλόγου και συνδικαλισμού. Θέλουμε να ξανά τη δημοκρατία από τη γειτονιά και την πλατεία μέχρι το πανεπιστήμιο και την επανακοτυχύρωση του διαλόγου μεταξύ των φοιτητών.

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΚΕΛΩΜΑΤΟΣ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ